Interakcje między kotami domowymi: Czy to zabawa, czy walka? Odkrycia naukowców
Kolejne badania naukowe rzucają światło na skomplikowane relacje między kotami domowymi. Według artykułu opublikowanego w Scientific Reports, niektóre cechy zachowań naszych pupilów mogą wskazywać, czy prowadzą one ze sobą przyjazną interakcję, czy też agresywnie ku sobie nastawione starcie. Mikel Delgado z Feline Minds, ekspert od zachowań kotów, wyraził swoje zadowolenie z tego, że naukowcy postanowili zająć się tym tematem, który często nurtuje wielu opiekunów tych zwierząt.
Noema Gajdoš-Kmecová, weterynarz i badaczka specjalizująca się w analizie zachowań felinek na Uniwersytecie Medycyny Weterynaryjnej i Farmacji w Koszycach na Słowacji, podkreśla trudność w odróżnieniu zabawy od walki między dwoma kotami. Dodatkowo zauważa, iż niektórzy opiekunowie nie są świadomi napiętej atmosfery panującej między ich pupilkami, uznając ich interakcje za niewinne zabawy. Taka sytuacja może prowadzić do poważnego stresu a nawet chorób u zwierząt.
W ramach badań, Gajdoš-Kmecová wspólnie ze swoim zespołem przeprowadzili analizę około 100 filmów, na których koty interagowały ze sobą w parach. Po zapoznaniu się z jedną trzecią materiału badaczka była w stanie zidentyfikować sześć rodzajów zachowań, włączając w to walki oraz przebywanie w bezruchu. Po obejrzeniu wszystkich nagrań, zwróciła uwagę na częstotliwość występowania poszczególnych zachowań oraz ich czas trwania. Wyniki statystycznej analizy pozwoliły Gajdoš-Kmecová sklasyfikować interakcje między kotami na trzy typy: zabawowe, agresywne i pośrednie.
Po Gajdoš-Kmecová także inni członkowie zespołu dokonali oceny nagranych materiałów i podzielili interakcje między kotami na te same kategorie. Zauważyli, że niektóre zachowania stanowiły wyraźne wskaźniki. Ciche zapasy oznaczały zabawę, zaś pogoń i różne dźwięki takie jak warczenie czy syczenie sugerowały agresję. Interakcje pośrednie to te, które zawierały elementy zarówno zabawy jak i agresji, a charakteryzowały się głównie długotrwałą aktywnością jednego kota wobec drugiego, np. rzucanie się na drugą felinekę lub jej pielęgnacja. Według autorów, interakcje pośrednie mogą sygnalizować, że jeden z kotów jest bardziej chętny do kontynuacji zabawy niż drugi.
Gajdoš-Kmecová podkreśla, iż prezentowane wyniki to dopiero początek dalszych badań. W planach ma już analizę subtelnych oznak takich jak drganie uszami czy machanie ogonem.
