Historia Króla Alfreda i Duńczyków

Król Alfred rządził przez niemal okrągłe 30 lat, począwszy od 871 roku naszej ery. Zatem można powiedzieć, że pojawił się w Anglii w odpowiednim momencie, ponieważ Ścierał się z potężnymi siłami wikingów. Wiele prób i porażek zajęło mu pokonanie wikingów, jedna zatriumfował w roku 879. Udało mu się tego dokonać, gdy pokonał armię wroga w bitwie pod Edington. Po wygranej wojnie zawarł przymierze z wodzem wikingów. Ich wódz Guthrum zgodził się przejść na chrześcijaństwo, co zatrzymało promowanie pogańskich wierzeń w Europie.

Guthrum był później królem duńskich wikingów. Został jednak ochrzczony i przeszedł na wiarę chrześcijańską. Nie był to jednak koniec podbojów króla Alfreda, który został mianowany wielkim po zwycięstwie z Guthrumem. Po wielu latach udało mu się odbić znaczną część terytorium okupowanego przez wikingów. Między innymi podbił Londyn i postanowił go ufortyfikować. Podpisał również traktat z ochrzczonym Guthrumem. Podzielił terytorium Anglii między wikingów i pierwotnych mieszkańców tych ziem.

Wnuk Alfreda, czyli Athelstan, który stał się namiestnikiem Anglii

Za czasów Athelstana doszło do wielkiej bitwy, w której w roku 937 Anglosasi zwyciężyli nad wikingami. Wnukowi króla Alfreda udało się pokonać najeźdźców po raz kolejny. W 954 roku Anglicy pokonali i zamordowali ostatniego króla wikingów na ich ziemiach. Był nim Eryk Krwawy Topór, który zginął podczas walki z sasami. Od tamtego momentu Anglicy uwolnili swoje ziemie spod wielu dekad panowania wikingów. Mimo wszystko późniejsze rządy sasów nie stały się łatwiejsze, ponieważ wikingowie pomimo porażek nie zaprzestali najazdów.

Nadal atakowali Anglię. Łącznie od pierwszej rzezi na klasztorze w 793 roku, wikingowie pływali wokół ziem Anglosasów i atakowali ich przez następne 300 lat. W ciągu wielu lat miały miejsce bitwy, gdzie raz zwyciężali wikingowie, innym razem armie saskich władców odbijały ziemie. Wojna trwała przez stulecia. Można powiedzieć, że wikingowie nie zostali trwale pokonani, ponieważ nieustannie wracali, aby próbować swoich sił w podboju angielskich ziem. Po roku 1040 na ziemiach Anglii panowało nawet czterech królów, którzy pochodzili ze Skandynawii.